Η σημερινή κατάσταση της χώρας δεν ανταποκρίνεται στο όραμα που προέβλεπε η αναδιανομή της γης και η αναδιάταξη του πλούτου, το 1946. Υπάρχουν ακόμη έντονες διαφορές ανάμεσα σε έχοντες και μη, σημαντικό χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Πολλοί έχουν ταυτίσει το λαό της Κορέας με πενία και τους κυβερνώντες με χλιδή και πολυτέλεια. Στην πραγματικότητα, τίποτα από τα δύο δεν ισχύει απόλυτα. Υπάρχει ελίτ και κόσμος που ζει με οικονομική άνεση – αλλά όχι σκανδαλώδη χλιδή- και αποτελείται κυρίως από στρατιωτικούς ή ανθρώπους της κυβέρνησης. Για τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις ας μην ξεχνάμε ότι ο κρατικός μισθός αποτελεί στην ουσία έναν τεχνητό τρόπο προμήθειας φαγητών ή άλλων ειδών καθημερινής ανάγκης. Τα κουπόνια αυτά καθορίζουν την ποιότητα και την ποσότητα του είδους που θα αγοραστεί, κι έτσι η αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν γνωρίζει ιδιαίτερη ευελιξία.
Η Βόρεια Κορέα δεν ξεφεύγει από τον οικονομικό κανόνα των μεγάλων αντιθέσεων. Το δίπολο πλουσίων-φτωχών είναι εμφανές σε κάθε ευκαιρία με κύριους εκφραστές και τα ίδια τα κτίρια. Με τον ίδιο τρόπο που γιγαντώνονται οι αντιθέσεις στο πολυφωτογραφημένο Ρίο ντε Τζανέιρο, ανάμεσα σε φαβέλες και ουρανοξύστες που συνυπάρχουν σε μία απόκοσμη αρμονία, συναντάμε και τις αντίστοιχες διαφορές στην απομονωμένη Πιονγκ-Γιανγκ. Άνθρωποι δύο ταχυτήτων σκορπισμένοι ανά τον κόσμο υπό το πρίσμα του πανδαμάτορος χρήματος. Και η «χώρα των Κιμ» δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ναταλία Χατζηγιάννη.